Στάσου πλάι μου

Ο Mark Johnson δεν είναι ο τύπος που θα συναντήσεις πίσω από ένα γραφείο, και υποψιάζομαι ότι δεν πρέπει να είναι και ο τύπος του πολυκαταστήματος και του μουλτιπλέξ. Είναι σίγουρα τύπος που ξέρει από μουσική, ενώ πάλι, δεν θα τον έλεγες άνθρωπο κλεισμένο στον εαυτό του.

Πριν από εφτά χρόνια κει που σκάλιζε τα σιντάκια του, στερεωμένα κόντρα σε έναν τοίχο σκεπασμένο με τον παγκόσμιο χάρτη σκέφτηκε να κάνει αυτό που αργότερα έγινε μια πρωτοβουλία με τεράστια επιτυχία: να γυρίσει μια ταινία φέρνοντας μαζί μουσικούς από όλο τον κόσμο – τραγουδιστές των μπλουζ στην αναμοδαρμένη Ορλεάνη, ορχήστρες δωματίου στη Μόσχα, εκκλησιαστικές χορωδίες της Νοτίου Αφρικής – για να συνεργαστούν πάνω σε παλιά αλλά και καινούργια κομμάτια, σε μια προσπάθεια να καλλιεργηθεί μια νέα, βαθύτερη κατανόηση της παγκόσμιας συλλογικής συνείδησης . Σε μια προσπάθεια ο ένας να εμπνευστεί από τον άλλον και όλοι να ενωθούν σαν μία ανθρώπινη φυλή, και όλα τούτα μέσα από τη μουσική. Άκου κάτι προβλήματα που είχε ο άνθρωπος …..

Το πρότζεκτ, Playing for Change, ξεκίνησε από τους δρόμους της Σάντα Μόνικα στην Καλιφόρνια, όπου ο Mark με την παλιοπαρέα του ηχογράφησαν έναν μουσικό του δρόμου στο τραγούδι Stand by me. Στη συνέχεια πιάσανε να γυρίσουνε την υφήλιο – παλιοζωή – δημιουργώντας ένα μιξάρισμα όπου οι απανταχού μουσικοί παίζουν όλοι μαζί. Πολλές φορές έκαναν ηχογραφήσεις με τον εξοπλισμό να δουλεύει στη μπαταρία και στο τελικό αποτέλεσμα, οι άσημοι, άγνωστοι μεταξύ τους καλλιτέχνες έκαναν δεύτερη φωνή σε μια πρώτη φωνή στην άλλη άκρη του κόσμου, βάζοντας στο παιχνίδι ακόμα και όργανα ιδίας εμπνεύσεως και κατασκευής.

Ψιλά γράμματα – θα πεις – σε ένα χοντροκομμένο και άσχημο κόσμο. Ο Mark όμως επιμένει: Ως άνθρωποι ερχόμαστε κοντά στη γέννηση, και ερχόμαστε κοντά και στον θάνατο, τώρα το τι θα μας φέρει κοντά στο ενδιάμεσο, είναι δική μας υπόθεση. Α ρε, Mark, πόσο σε νιώθω…..

Στον Βορρά ΙΙ

Το Ulvik είναι μικρό και έρημο. Η μόνη ένδειξη από πολλούς μαζεμένους ανθρώπους εκεί, είναι τα σκόρπια μνήματα γύρω από την εκκλησία. Ωστόσο, είναι ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια στο παζλ αυτής της χώρας.

Γύρω από το φιορδ, εκτείνεται το δάσος, που πάει και πάει, και περνάει δίπλα στη Σουηδία, και συνεχίζει ως τη Φινλανδία και πάει ακόμα πιο βαθιά ως τη Σιβηρία και θα μπορούσες να χαθείς σε αυτό το δάσος και εκατό άνθρωποι να σε ψάχνουν για εβδομάδες χωρίς καμία πιθανότητα να σε βρουν, και στο κάτω κάτω γιατί να είναι δα και τόσο άσχημα να χαθείς εδώ;

Στο Balestrand, στο Solvorno, στο Lærdalsøyri και το Undredal, οι άνθρωποι έχτισαν τα σπίτια τους και τις ζωές τους χωρίς να διαταράξουν την ισορροπία της φύσης, έτσι ώστε οι θεοί να συνεχίσουν να τους χαμογελούν.

View Full Album

Στο Bergen, πίσω από το ιστορικό του κέντρο, που απολαμβάνει της προστασίας των Μνημείων Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, κρύβονται παρέες - παρέες, και με ένα μπουκάλι στο χέρι, τα ρεμάλια του τεράστιου αυτού λιμανιού. Εκεί, ανάμεσά τους και ο πιο υπέροχα αλητήριος ντετέκτιβ, Βαργκ Βέουμ.

Στη Νορβηγία, είδα αντανακλάσεις της δικής μου περίπτωσης. Ένιωσα ότι θα μπορούσα να αναμείξω το αίμα μου με τη μοίρα και να δεχτώ ό,τι μου στείλει με ανοιχτές αγκάλες. Ένιωσα το βάρος του υγρού ουρανού να με πιέζει στο στήθος και να αντιλαμβάνομαι ότι έχω έντονη μέσα μου την ανάγκη για ομορφιά. Ανάγκη που θα μείνει ανικανοποίητη για να μου ανοίξει τρυπούλες, ποντικάκι που απολαμβάνει το τουλουμοτύρι του.

Μακάρι να μην ήταν αλήθεια, αλλά σε σχέση με τους Νορβηγούς, είμαστε ψωραλαία τρωκτικά, που πλατσουρίζουν στις λάσπες καθώς κυλούν από τα καμένα μας δάση. Και μόνο μια νορβηγική εικόνα θυμίζει κάτι από Ελλάδα.

Edvard Munch, Η Κραυγή

Θα έμενες ΙΙΙ ;

Ε, ναι λοιπόν. Ας κοιταχτούμε στα μάτια και ας το παραδεχτούμε μεγαλόφωνα. Είναι η αγαπημένη μας ταινία. Όλων των εποχών. Στη χειρότερη περίπτωση, είναι η δεύτερη αγαπημένη μας ταινία, μετά το Cocktail. Και όποια δεν το παραδέχεται, θα πρέπει να αναζητήσει ψυχολογική υποστήριξη για να εντοπίσει τι δεν πήγε καλά στην παιδική της ηλικία.

Ο Patrick Swayze πέθανε δυστυχώς πριν από λίγα εικοσιτετράωρα. Και όπως λένε, ήταν ένας ωραίος άνθρωπος. Από το πρόσωπο της Jennifer Grey δεν έχει μείνει τίποτα που να μην έχει παραμορφωθεί από τις πλαστικές και να θυμίζει κάαααατι από την “Baby”. Η ταινία όμως υπάρχει ακόμα, και είμαστε σίγουρες ότι θα την βλέπουνε με το ίδιο χτυποκάρδι ακόμα και οι εγγόνες μας.

Το ξενοδοχείο όπου έγιναν τα γυρίσματα του Dirty Dancing είναι το Mountain Lake Hotel, στο Pembroke της Virginia, μια αγροτική περιοχή που ε, τώρα …. πόσο ενδιαφέρουσα μπορεί να είναι πια; Οι ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις διατηρούνται σε άριστη κατάσταση και γενικά οι υπηρεσίες που παρέχονται είναι αρκετά υψηλού επιπέδου. Το όνομα του ξενοδοχείου μοιάζει λίγο όμως σαν αστείο γιατί η λίμνη από την οποία περιβαλλόταν, έχει σχεδόν εξαφανιστεί και έχει μείνει κάτι σαν μια μεγάλη λούμπα, περιορίζοντας σημαντικά την ομορφιά της περιοχής αλλά και τις δραστηριότητες.

Το δόλωμα όμως του ξενοδοχείου είναι φυσικά ο χορός. Έχει λοιπόν καθιερώσει τα Dirty Dancing Weekends με τις τιμές να ξεκινoύν από τα 260 $ την ημέρα (πλέον των φόρων) για δύο άτομα και το πακετάκι έχει ως εξής:

Friday

5:30 – 8:30 pm Dinner Buffet – Dining Room

8 -10:30 pm Dance

Saturday

7:30 – 10 am Breakfast Buffet – Dining Room

10:00 am Tour of Property followed by Dirty Dancing Trivia Game

11:30 – 2:00 pm Lunch Buffet – Dining Room

2:00 – 4:00 pm Dance Lessons

4:00- 5:30 pm Private Dance Lessons $25 pp

(30 minutes sessions – limited – sign up at Front Desk)

5:30 – 8:30 pm Dinner Buffet – Dining Room

7:30 –11:00 pm Dance

Sunday

7:30 – 9:30 am Breakfast Buffet – Dining Room

Guests depart – We hope you had the Time of Your Life!

Αν θα έμενα ….. δεν το ξέρω. Ένα πράγμα όμως ξέρω σε αυτή τη ζωή με απόλυτη σιγουριά: “Nobody puts Baby in the corner”.

Στον Βορρά Ι

Οι Νορβηγοί ορκίζονται πως στα δάση τους ζούνε ξωτικά που πειράζουν παιχνιδιάρικα τις νεράιδες όσο αυτές λούζονται κάτω από τους καταρράκτες. Κι εγώ, τους πιστεύω.

Με αυτή της την εξωκόσμια γαλήνη, ένα φυσικό σκηνικό βγαλμένο θαρρείς από την τρελή φαντασία του Τόλκιν, η Νορβηγία είναι αδιαμφισβήτητα μία από τις ομορφότερες χώρες του πλανήτη.

Όμως, οι εκτάσεις άσπιλων δασών, τα ανιχνευτικά, εφετζίδικα σύννεφα και οι σπαραχτικής ομορφιάς συνευρέσεις της γης και του νερού δεν θα μπορούσαν από μόνα τους να της δώσουν ανοιχτόχερα τον τίτλο της Μις Υφηλίου.

Αυτό που κάνει τις άλλες χώρες να χαμηλώνουν τα μάτια τους από ντροπή είναι η ποιότητα ζωής. Και ποιότητα ζωής είναι η απόλαυση της οδήγησης σε δρόμους ασφαλείς, άνετους και καλά σημασμένους, είναι η ύπαρξη αισθητικής ακόμα και στα πιο μικρά, απομακρυσμένα και αγροτικά μέρη, είναι η έλλειψη των αλάρμ από τα διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα, είναι η έλλειψη από διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα γενικώς, είναι να έχεις δάση στο μέγεθος τριών Ελλάδων και εσύ να φτιάχνεις καταπράσινα πάρκα μέσα στις πόλεις, πόλεις φιλικές στην τροχήλατη βαλίτσα και τα ΑΜΕΑ.

Γύρω από το ρολόι στο λιμάνι του Όσλο οι ψαράδες βγάζουν τις γαρίδες και τις προσφέρουν με μια ιδέα λεμονιού.

Στο πάρκο του πολυαγαπημένου των Νορβηγών γλύπτη Βίγκελαντ τα 212 γρανιτένια και μπρούτζινα αγάλματά του παίζουν με τα παιδιά τους

υπόσχονται

αντέχουν

και στριγγλίζουν.

Στο λαογραφικό μουσείο μάζεψαν 140 ολάκερα κτήρια από όλη τη Νορβηγία, κτήρια του 17ου και 18ου αιώνα και τα ξανάφτιαξαν χωρίζοντάς τα ανά περιοχή.

Η βόλτα αυτή περνάει από τα σπίτια των πλουσίων

από τα σπίτια των φτωχών

από το σχολείο

τα περιβόλια

της μοδίστρας

το βενζινάδικο

το ζαχαροπωλείο

Έως και μέσα από τις μπουγάδες.

Οι Βίκινγκς δεν ήταν ανθρωποφάγοι και αγρίκοι. Έμποροι ήταν. Ταξιδευτέ ς. Και ήθελαν να θάβονται με όλη τους την περιουσία, και όταν λέμε όλη το εννοούμε.

Στο κέντρο Νόμπελ Ειρήνης γράφεις το όνομά σου με ξυλομπογιές, και μια ευχή, στο δέντρο των ευχών του κόσμου.

Η όπερα μάλλον σαν να είναι έτοιμη να σαλπάρει.

Και το Ulvik ….. Το Ulvik είναι μακριά. (συνεχίζεται)

Με προορισμό τον συγγραφέα

Η Τζέην περνάει γοργά στο καθιστικό, αποφεύγοντας να αντικρίσει ευθέως τη μητέρα της και απευθύνοντας ένα βιαστικό χαιρετισμό στη λαλιστάτη πρεσβυτέρα που τις τιμάει με αυτήν της την επίσκεψη, κάθεται σε ένα σκαμνί κοντά στο αναμμένο τζάκι. Προσπαθεί να κρύψει τα λερωμένα από το μελάνι δάχτυλά της μαζί με τη γεμάτη ενθουσιασμό ταραχή της. Το πολύπαθο σύγγραμμά της, Λογική και Ευαισθησία, θα γίνει επιτέλους βιβλίο πραγματικό, με σκληρό εξώφυλλο και τριζάτες σελίδες και το μόνο που ελπίζει είναι να καταφέρει να επιστρέψει στον λατρευτό της αδερφό Χένρυ, το χρέος που του οφείλει για την έκδοσή του. Χαμογελάει αόριστα, και συμφωνεί απολύτως με τη μητέρα της που επαινεί την ανωτερότητα του σερβίτσιου για το πρωινό, σε σχέση με όλα τα άλλα σερβίτσια του νοικοκυριού τους.

Ο Έρνεστ σβαρνιέται από τη ζέστη και το αλκοόλ. Περπατάει ξυπόλυτος, σαν σε ανεμοδαρμένο σκυλοπνίχτη. Ανάμεσα σε στοίβες από βιβλία, σύνεργα ψαρέματος, και μπουκάλια ρούμι, φερμένα κατευθείαν από τα ράφια του Κάστρο, αυτού του παλιόφιλου, ανοίγει ένα από τα κίτρινα παραθυρόφυλλα και με σιγανά ψι, ψι, ψι, ψι προσπαθεί να προσελκύσει την αγαπημένη του γάτα, αυτή με τα έξι δάχτυλα. Σε ένα άλλο παράθυρο, με θέα την πλατεία των Βοσγίων, ο κος Βίκτορ, άνδρας σεβάσμιος, παρακολουθεί συγκινημένος την πολύχρωμη παρέλαση που ξεκίνησε από τη λεωφόρο των Ηλυσίων, προς τιμήν των 79ών του γενεθλίων.

Τα σπίτια των συγγραφέων που έχουμε αγαπήσει, τα προσωπικά τους αντικείμενα, οι κήποι τους, τα μέρη όπου έζησαν, ερωτεύτηκαν και έγραψαν, σε συνδυασμό με τις ταιριαστές αναγνώσεις, αναδομούν - έστω και ειδυλλιακά - το παρελθόν και καταφέρνουν να μας στείλουν βαθύτερα στις αλέες των λογοτεχνικών τους δημιουργιών. Όπως ο γευσιγνώστης που διακρίνει τα συστατικά υλικά σε ένα πιάτο, έτσι και ο αναγνώστης που μαθαίνει τον δημιουργό ενός έργου, δεν βλέπει στις λέξεις αυθαιρεσία αλλά οικειότητα, κατανόηση και συνενοχή.

Καλή μου Τζέην, πόσο μου αρέσει η δαντέλα στο φθαρμένο σου κρινολίνο.


Stratford-upon-avon (Μ. Βρετανία) - Γουίλιαμ Σαίξπηρ

Valparaiso (Χιλή) - Πάμπλο Νερούδα

Παρίσι - Βίκτορ Ουγκό

Richmond, Virginia - Έντγκαρ Άλαν Πόε

Key West (Florida) - Έρνεστ Χέμινγουεϊ

Chawton (Μ. Βρετανία) - Τζέην Ώστεν