Το σκαθάρι που ανήκει στην οικογένεια των Scarabaeidae συναντάται σε τροπικές περιοχές και παρόλο το μικροσκοπικό του μέγεθος είναι το πιο δυνατό ζώο του πλανήτη, καθώς μπορεί να σηκώσει 850 φορές το βάρος του.
Το αντίστοιχο του σκαθαριού της οικογένειας των Scarabaeidae στον άνθρωπο, είναι εξίσου μικροσκοπικό και απαντάται και αυτό σε τροπικές περιοχές. Τις περιοχές του Βιετνάμ.
Ο Βιετναμέζος έχει το σώμα δωδεκάχρονου παιδιού της Ελληνικής επαρχίας στη δεκαετία του ’40. Ντύνεται με κάτι σαν πυτζαμάκι που μόνο στόχο έχει την προστασία του από τον ήλιο, ενώ πρέπει να θεωρεί ως ιερή του υποχρέωση να κυκλοφορεί πάντα κουβαλώντας ή σέρνοντας κάτι. Οτιδήποτε.
Αρκεί να είναι βαρύ.
Οι ψυχικές του αντοχές είναι ανώτερες των σωματικών, καθώς γλείφει ικανοποιημένος το γλασαρισμένο κερασάκι της φτώχειας του από μια τούρτα παρασκευασμένη από 1000 χρόνια σκλαβικής υποταγής στους Κινέζους, δεκαετίες υποκλίσεων και αποκεφαλισμών δια της κλασικής, για τους ραφινέ κατά τα άλλα Γάλλους, γκιλοτίνας, και μακρόχρονη αιματοβυθισμένη έχθρα μεταξύ των ίδιων των Βιετναμέζων πάνω στο τι είναι ο Βορράς, τι είναι ο Νότος και τι τ’ ανάμεσό τους, και όσο για τον πόλεμο με τους Αμερικανούς ….
“Τόσα κορμιά ριγμένα
στα σαγόνια της θάλασσας στα σαγόνια της γης.
τόσες ψυχές
δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι.
Κι οι ποταμοί φουσκώναν μες στη λάσπη το αίμα
για ένα λινό κυμάτισμα για μια νεφέλη
μιας πεταλούδας τίναγμα το πούπουλο ενός κύκνου
για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη.”
Στο Ανόι, λίγο πριν από την εποχή των μουσώνων, ο ουρανός κρατάει τη βροχή μέσα σε σύννεφα που συνεχώς πυκνώνουν, όπως κρατάμε την ανάσα μας πριν από μεγάλο φτέρνισμα. Τα κτήρια είναι στενά, όσο μεγαλύτερη η πρόσοψη τόσο υψηλότερος ο φόρος, ο κόσμος πολύς, αναγνωρίζω τα μικρά και τους γέρους, όλες οι ενδιάμεσες ηλικίες μου διαφεύγουν, αν δεις έναν τους έχεις δει όλους, η καθημερινότητα εκτίθεται στα πεζοδρόμια, οικογένειες που τρώνε σε μικρά σκαμπουδάκια μπροστά από μεγάλες κατσαρόλες, ρύζι λιωμένο, ρύζι βραστό, ρύζι σε φύλλο, μανάδες κάνουν τη μπουγάδα, πιτσιρίκια παίζουν μπάντμιντον, πιο πέρα φτιάχνουνε στεφάνια – για κηδεία να’ ναι ή για γάμο – ποδήλατα, μηχανάκια, με την προτεραιότητα τι γίνεται;, το πράσινο στα φανάρια δεν λέει “πέρνα” αλλά “πέρνα αν τολμάς”, μπανάνες πουλάνε, και ανανά, αυτά αναγνωρίζω, τα άλλα όχι.
Στα σημεία πράσινου, ησυχίας και γαλήνης της πόλης στέκομαι όπως πάνω από την κούνια ενός μικρού που κοιμάται, μετά από ώρες τρελού παιχνιδιού , τρεξίματος, χαριτωμένης αφέλειας και μια έλλειψη της αίσθησης του τι μπορεί να είναι επικίνδυνο. Το σούρουπο φέρνει τους μεγαλύτερους στη λίμνη. Έχουν φορέσει τα πυτζαμάκια τους και γυμνάζονται κάνοντας Τάι τσι – βλέποντάς τους κάνω τη σκέψη ότι Τάι τσι πρέπει να σημαίνει “δεν ντρέπομαι να κουνάω δημοσίως οποιοδήποτε μέρος του σώματός μου με τον τρόπο που μου κάνει κέφι”, ζευγαράκια στα παγκάκια, νύφες –υπερπαραγωγές βγάζουν τις αναμνηστικές τους φωτογραφίες, κάποιοι διαβάζουν, άλλοι λαγοκοιμούνται, μου αρέσει.
Η Ινδοκίνα έκρυβε πάντοτε για μένα έναν εξωτισμό και ένα μυστήριο. Στο δρόμο προς τον νότο, το τοπίο γίνεται ζούγκλα, οι κατοικίες της υπαίθρου πιο εξαϋλωμένες, οι οριζώνες δεν είναι ατραξιόν για τους τουρίστες, είναι όλη τους η ύπαρξη, ανακαλύπτω μια ευγένεια που δεν ήξερα καν ότι μπορεί να υπάρχει, άλλο είναι η εκπαίδευση και άλλο η παιδεία, νιώθω μαριναρισμένη στην ιδιοτροπία και το υπερφίαλο, ανακαλύπτω έναν υπέροχο κόσμο που με κάνει να ντρέπομαι για όσα έχω και για όσα σκοτώνομαι να αποκτήσω, το Βιετνάμ δεν είναι πόλεμος, είναι ο τελευταίος δράκος της Ασίας που ξυπνάει από τον λήθαργό του.
