Και του χρόνου μακρύτερα

Έχω υπάρξει φαν της Μ. Πέμπτης.

Για χρόνια κατέθετα τη συγκεκριμένη ημέρα προσαυξημένη και έντοκη κατάνυξη στον ανοιχτό λογαριασμό μου με τα θεία.

Έχω πιάσει τον εαυτό μου ακόμα και να δακρύζει στη θέα του συμβόλου της χριστιανοσύνης και στο άκουσμα του σήμερον κρεμάται επί ξύλου.

Δόξα τω Θεώ τον Μεγαλοδύναμο, δεν πέρασε πολύς καιρός πριν να ανακάμψω και πλέον η Μ. Πέμπτη είναι ημέρα βαθέος προβληματισμού για το αν το παντελόνι που θα βάλω στη βαλίτσα θα είναι υφασμάτινο ή τζιν. Το δράμα του θεανθρώπου που θέλησε να πεθάνει για την πάρτι μας με αφήνει πραγματικά αδιάφορη, μιας και ουδείς άνθρωπος δεν του το ζήτησε να το κάνει, άσε που πέθανε δεν πέθανε καμία διαφορά δεν έκανε ποτέ στη ζωή κανενός, ενώ ξέρω ουκ ολίγους ανθρώπους ο πόνος των οποίων και τα βάσανά τους κάνουν τα βάσανα του Χριστού να μοιάζουν με παιδική εκπομπή στην πρωινή ζώνη του Σαββάτου.

Κατανοώ την ανάγκη των ανθρώπων γύρω μου για νηστεία του κρέατος και καταβρόχθιση κολοκυθοκεφτέδων, αστακομακαρονάδας ή μπέργκερ πολτοποιημένης γαρίδας με ένα ελαφρύ ντρέσινγκ από χυμό καβουριού καθώς και το πέρασμα από την εκκλησία μετά από τα ψώνια και πριν το σινεμά, τον περίπατο της περιφοράς του επιταφίου ως ευκαιρία να διαπιστωθεί ποια παντρεύτηκε, ποια πάχυνε και ποια γκαστρώθηκε μέσα στον τελευταίο χρόνο, και τη συμμετοχή στο πάρτι του Μεγάλου Σαββάτου σαν μια καλή ευκαιρία να φορέσουμε με καλσόν το νέο καλοκαιρινό πέδιλο που αγοράσαμε για τη σειρά από γάμους που μας περιμένουν αμέσως μετά.

Το δυστύχημά μας δεν είναι ότι δεν είμαστε καλοί χριστιανοί. Το δυστύχημά μας είναι ότι έχουμε την εντύπωση, και την ελπίδα ακόμα ίσως, πώς ακολουθώντας κουτσά στραβά ένα προσαρμοσμένο στα μέτρα μας θρησκευτικό πρωτόκολλο εξαγνιζόμαστε, ελαφραίνουμε και οδεύουμε ωσάν πολύχρωμος χαρταετός προς τον ουράνιο πατέρα, ερχόμαστε έστω και πάνω από την καλοψημένη πέτσα του αρνιού, σε επικοινωνία με έναν πνευματικά ανώτερο κόσμο.

Το Πάσχα είχε νόημα μόνο όταν ήμασταν παιδιά. Τότε που πηγαίναμε σε παραπάνω από έναν επιταφίους. Σε επιταφίους που είχαμε δει να τους στολίζουν οι μανάδες και οι θείες μας. Τότε που η νηστεία ήταν τσάι και φρυγανιά, άντε και καμιά τηγανητή πατάτα. Η λαμπάδα που κρατούσαμε και τα καινούργια μας παπούτσια μας έκαναν να ψηλώνουμε 10 πόντους. Τότε που το να κάτσουμε ξύπνιοι ως τα μεσάνυχτα ήταν πολύ μεγάλη υπόθεση. Τότε που δεν ήταν ντροπή να φοβόμαστε τις στρακαστρούκες και τα βαρελότα. Τότε που υπήρχαν δύο κανάλια που παίζανε μόνο τα πάθη του Χριστού.

Και φέτος θα ταξιδέψω. Οι ημέρες ετούτες είναι για μένα γιορτινές επειδή θα κάνω ένα ταξίδι που χρόνια ονειρευόμουνα. Το Πάσχα μου δημιουργεί περισσότερες απορίες από όσες θα έπρεπε να μου λύνει. Και όπως και με τα αρκουδάκια του Αγίου Βαλεντίνου αδυνατώ να καταλάβω τι σχέση έχουν οι κότες με τα κουνέλια. Όχι μεταξύ τους. Με το Πάσχα.