Ο κος Clough Williams - Ellis είχε ένα πάθος: την αρχιτεκτονική. Ό,τι σαραβαλιασμένη χαμοκέλα έβρισκε στον δρόμο του, την έπιανε και τη μετέτρεπε σε αρχοντικό με μια αισθητική έντονων μεταμοντερνιστικών διαθέσεων. Το δικό του σπίτι, μια μικρή οικία της υπαίθρου κάπου στην Ουαλία, και πιο συγκεκριμένα στη μέση του πουθενά, το ανακαίνιζε και το διακοσμούσε από το 1908 που το κληρονόμησε από τον πατέρα του, έως το 1978 οπότε και σταμάτησε, μόνο και μόνο επειδή πέθανε.
Το αρχιτεκτονικό τέκνο, ωστόσο, που έκανε - δικαιωματικά - υπερήφανο τον κύριο Clough ήταν το Portmeirion, ένα χωριό, στην ακτή Snowdonia της Ουαλίας. Με το Portmeirion, ο παθιασμένος σχεδιαστής του, θέλησε να αποτίσει φόρο τιμής στην ατμόσφαιρα και τα χρώματα της Μεσογείου. Αυτό που κατάφερε είναι να φτιάξει έναν τόπο ονειρικό. Κάθε κτίσμα, ή ερείπιο κτίσματος στη μικρή αυτή ιδιωτική χερσόνησο ήρθε και έγινε μέρος ενός συνόλου μιας παραμυθιακής αισθητικής, που θα διατηρήσει τη νεότητά της ακόμα και μετά το πέρας εκατοντάδων χρόνων.
Το λυπηρό ωστόσο είναι ότι κάθε σπίτι, κάθε κατάστημα, οι πλατείες, η παραλία και οι βάρκες, ανήκουν σε ξενοδοχειακή μονάδα. Δεν υπάρχουν μόνιμοι κάτοικοι, ούτε κατοικίδια. Στα σοκάκια μπορούν να περιπατήσουν όσοι διαμένουν ως επισκέπτες σε κάποιο από τα δωμάτια του βασικού κτηρίου ή σε κάποιο από τα αυτόνομα σπίτια, ή όσοι πληρώνουν ένα κάποιο αντίτιμο για επίσκεψη των εξωτερικών χώρων. Το εκκλησάκι λειτουργεί για την τέλεση γάμων, και ο χρόνος αναμονής είναι φυσικά μεγάλος.
Σκέφτομαι πως ένα μεγάλο κομμάτι της μαγείας χάνεται μέσα από αυτή τη ντισνεϊλαντίστικη προσέγγιση. Θα ήθελα ένας τόσο όμορφος τόπος να διατηρείται από την αγάπη και τη φροντίδα των κατοίκων του. Από το ίδιο πάθος με το οποίο φτιάχτηκε από τον κο Clough, μέσα από την αναζήτηση της ομορφιάς, αυτής της παράξενης ανάγκης, όπως ο ίδιος έλεγε.
.jpg)
