Παρίσι. Επειδή κάνει ρίμα με την κρίση.

Όταν το ζητούμενο είναι η επιβίωση, τα ταξίδια γίνονται το πιο κακόγουστο αστείο. Η πόρνη η κρίση δεν θα με εμποδίσει όμως να τα ονειρεύομαι. Αυτές τις ημέρες, μου ταιριάζει απόλυτα ό,τι είχα γράψει πριν από κάποιους μήνες εδώ, και το ξαναγράφω στα ελλήνικος για χάρη των μαμάδων:

Η αναζήτηση έστω και ενός τόσο δα κόκκου λογικής στη ζωή μοιάζει με την προσπάθειά μας να χάσουμε βάρος. Τη στιγμή που αρχίζουμε με φιλοσοφική διάθεση να ξύνουμε το κεφάλι μας ή εκείνη τη Δευτέρα που κόβουμε τα πάντα εκτός από γιαούρτι και φρούτα, είναι ήδη πολύ, πολύ, πολύ αργά. Έως τη στιγμή εκείνη, το νερό που έχει τρέξει στο προσωπικό μας αυλάκι είναι πολύ. Είναι πολλά τα σφάλματα που κουβαλάμε στην πλάτη μας, πολλές οι σοκολάτες που έχουν απομείνει στους γοφούς μας, για να μπορέσουμε να τα αναιρέσουμε. Και εάν νιώσουμε ότι τούτη τη φορά φτάσαμε επιτέλους σε κάποιες απαντήσεις .......... ό,τι χάσαμε στην πραγματικότητα ήταν μόνο υγρά!

Πάει πολύς καιρός από τότε που έπαψα να αναζητώ το νόημα της ζωής. Δεν είμαι τόσο γενναία, και εκτός αυτού, είμαι πλάσμα με IQ που ίσα μόλις που φτάνει το μέτριο. Πάει πολύς καιρός επίσης που έπαψα να αναζητώ την ευτυχία. Η ευτυχία δεν αποτελεί μια κατάσταση στην οποία μπορεί να ζήσει κανείς μόνιμα. Η ευτυχία και ο οργασμός είναι ένα και τω αυτώ. Σκέψου να μπορούσαν να διαρκέσουν για πάντα! Αυτό θα σήμαινε το τέλος του ανθρώπινου πολιτισμού όπως τον γνωρίζουμε! Ο Προυστ ποτέ δεν θα έμπαινε στον κόπο να γράψει τόσες λέξεις για μια μαντλέν που λιώνει σε ένα φλιτζάνι τσάι, εάν είχε καλύτερα πράγματα να κάνει.

Τούτη δω η άνοιξη με βρίσκει με μια απαισιοδοξία που με κάνει να κρατάω ομπρέλα κάτω από ηλιόλουστο ουρανό. Και μέχρι να έρθει η στιγμή για την επόμενη πτήση μου, δεν μου μένει παρά να κάνω το δεύτερο καλύτερο πράγμα μετά από το ταξίδι, που δεν είναι άλλο από το να ονειρεύομαι να ταξιδέψω. Δεν είναι και άσχημα αν λάβει κανείς υπόψη τον μικρό προϋπολογισμό που απαιτεί η ονειροπόληση. Το μόνο κόστος μου είναι μερικές χαμένες ανθρωποώρες.

Και ό,τι ονειρεύομαι είναι το Παρίσι. Το να βρίσκομαι στο Παρίσι είναι σαν να βρίσκομαι στην αγκαλιά ενός αγαπημένου χαμένου από παλιά. Όποτε βρίσκομαι εκεί νιώθω πεταλούδες στην κοιλιά. Και κάθε φορά που θα ευχόμουν να βρίσκομαι εκεί βάζω φωτογραφίες της πόλης φόντο στην επιφάνεια εργασίας μου. Ο Πύργος του Άιφελ στο κέντρο, η Παναγία των Παρισίων σε παράθεση, η πλατεία των Βοσγίων μεγενθυμένη.

Το Παρίσι έχει μια ομορφιά που μου φέρνει δάκρυα στα μάτια. Ακόμα δεν έχω καταλάβει αν ο ανυπολόγιστος αριθμός βιβλίων που έχω διαβάσει γι’ αυτό είναι το αποτέλεσμα ή η αιτία αυτής μου της αγάπης. Θυμάμαι κάθε λογοτεχνικό χαρακτήρα που έζησε στο Παρίσι, σαν κάποιον που γνώριζα κάποτε προσωπικά. Αναζητώ στον χάρτη τους δρόμους και τις γειτονιές που συνταντάω στα βιβλία του Π. Μοντιανό. Ο κουασιμόδος είναι φυσικά ζωντανός και προσπαθεί να βρει λίγη γαλήνη στον πύργο του, αλλά πώς να το καταφέρει με όλους τους αγροίκους που ωρύονται «Ωωωωω! Μα τι θέα είναι αυτή!!!»;

Στο Παρίσι υπενθυμίζω στον εαυτό μου να επιβραδύνει. Βουλιάζω στον παράδεισο των καφέ, αυτούς τους δημοκρατικούς διαδόχους των αριστοκρατικών σαλονιών και απολαμβάνω το «ζουζουζουζουζου» της γλώσσας γύρω μου. Στο κοιμητήριο του Περ Λασέζ δεν χρησιμοποιώ τον χάρτη που πωλούν στην είσοδο, είμαι βέβαιη ότι τα βήματά μου θα με οδηγήσουν στο μνήμα του Μπαλζάκ και τον άγγελο που στολίζει τον τάφο του Σοπέν. Στα μπαρ των απότομων και στενών δρόμων της Μονμάρτης αναρωτιέμαι αν συνεχίζουν να σερβίρουν αψέντι, και κάτω από τους ανοιχτούς ουρανούς των βουλεβάρτων το μόνο που εύχομαι είναι να μπορούσα να πετάξω με το αερόπλοιο του Κόμη Φερδινάρδου φον Ζέπελιν. Λατρεύω αυτή την πόλη γιατί την εποχή που τα χρωματισμένα χείλη έκαναν τη διαφορά ανάμεσα σε μια κυρία και σε μια πόρνη, οι Παριζιάνοι τολμούσαν να ορθώσουν ανάμεσα στα αστικά παλάτια τους και την υπέροχη δομημένη φύση τους, μια πελώρια στύση φτιαγμένη από σίδηρο, αυτό το παντοτινό σύμβολο της σύγχρονης εποχής.

Στέκομαι κάτω από αυτό το τετράποδο τέρας, που μου δίνει την εντύπωση ότι λικνίζεται στο αεράκι, και δεν μπορώ, παρά να νιώσω, ότι εδώ, μπορώ σίγουρα, να είμαι, μεγαλύτερη και από τη ζωή.